lou

Znowu poczułam to zimno. Ktoś oczekuje ode mnie zrozumienia w pewnej sprawie, ale nie stara sie nawet zrozumieć mnie.Boje się, ze jestem oszukiwana, a to już najgorszy etap

Rozczytywałam się ostatnio w poezji pewnego 40 letniego poety, do którego zawsze miałam słabość. I co? - poecie wyostrzyły się rysy nie tylko twarzy, ale i poezji. Zawsze miał talent do błyskotliwych i bardzo trafnych wersów, teraz czasem tak bardzo trafia w sedno, zechciałoby się żeby czsem spudłował.

To chyba będzie pewnego rodzaju terapia, która akurat w tym momencie mojego życia jeśli jeszcze nie jest konieczna, to być może mimochodem pomoże. W wieku 27 lat nie powinno się przechodzić takich rozczarowań- zbyt mocno bolą, zbyt mocno odciskają się na sercu, zbyt mocno i trwale zajmują umysł. Pewna bliska mi osoba pewnie określiłaby to głupią gadaniną, ale tak właśnie czuję- wszystko się we mnie przewartościowało, wiele rzeczy, które kiedyś wydawały się oczywiste i pewne stały się oczywiste dopiero w tej chwili. Czuje się jak po praniu mózgu, pozostawiona w pustce i zawieszeniu- to co najważniejsze nie zostało jeszcze ustalone i miotam się ciągle mając nadzieję. Nigdy wcześniej nie byłam w takiej sytuacji i zupełnie nie potrafię sobie pomóc, moja bezradność mnie przeraża